Wielu naukowców badało związek między wpływem stresu na rozwój mózgu. W badaniach prowadzonych przez R. Lauterbach na wcześniakach poddawanych wielu traumatycznym procedurom medycznym koniecznych dla podtrzymania funkcji życiowych niedojrzałego organizmu udowodniono wpływ stresu na powstawanie trwałych zmian oraz zakłóceń w kształtowaniu się osobowości (chodzi o wydzielanie hormonów przez mózg pod wpływem stresu, tj. dopamina, adrenalina i kortyzol). Również ogromne znaczenie ma tutaj teoria przywiązania. Brak bliskiej więzi w okresie wczesnego dzieciństwa może wpływać hamująco na rozwój mózgu. 

Jednymi z objawów doświadczeń traumatycznych mogą być zaburzenia neurorozwojowe, zaburzenia emocjonalne, społeczne i poznawcze, zachowania ryzykowne, patologie społeczne i zdrowotne, a w ich konsekwencji śmierć… Często dzieci, które doświadczyły wydarzeń traumatycznych będą doświadczały częstych zmian nastroju, wybuchów złości i wściekłości, ataków paniki, czy poczucia nieobecności. Przez otoczenie będą określane jako „niegrzeczne”, a tak właściwie są bardzo skrzywdzone…

Aby określić konsekwencje przeżytej w dzieciństwie traumy dla dorosłego życia należy uwzględnić różnice indywidualne oraz znaczenie działających czynników obronnych. Podstawową cechą łączącą ofiary przemocy w dzieciństwie jest ich niskie poczucie własnej wartości, dystans wobec innych, nieufność i lęk. Osoby, które w dzieciństwie doznawały przemocy fizycznej czy seksualnej często przejawiają skrajnie negatywny stosunek do własnego ciała. Cierpienie usunięte za pomocą mechanizmów obronnych poza obszar świadomości może dawać o sobie znać w postaci chorób i zaburzeń. Również relacja z innymi ludźmi może być relacją skomplikowaną i konfliktową. Często osoby noszące w sobie traumę z dzieciństwa mają tendencje do poniżania siebie, idealizowania partnera i wchodzenie w rolę ofiary.

Leczenie traumy polega m.in. na przepracowaniu myśli, uczuć i wyobrażeń dotyczących przeżytej traumatycznej sytuacji. Bardzo często rokowania zależą od czasu, w jakim osoba zgłosi się po pomoc (im dłużej zwleka, tym większe spustoszenie trauma powoduje w jej życiu). Osoby, które doświadczyły trudnych wydarzeń mają problem z mówieniem, co tragicznego ich spotkało. Dlatego bardzo ważne jest zbudowanie odpowiedniej relacji z pacjentem opartej na wzajemnym zaufaniu i budowaniu poczucia bezpieczeństwa. Bardzo pomocne może być również zastosowanie projekcji oraz stworzenie wspólnie z dzieckiem „bezpiecznego miejsca”, do którego będzie mogło się udać odczuwając silny lęk.

]]> http://psycholog-wielun.pl/odruchy-pierwotne-a-trudnosci-dzieci-w-wieku-przedszkolnym-i-szkolnym/ Fri, 04 Aug 2017 13:21:20 +0000 http://psycholog-wielun.pl/?p=176 Read More...]]> Odruchy pierwotne to inaczej „wyposażenie” każdego noworodka, z którym przychodzi na świat. Powstają one w życiu płodowym i umożliwiają pierwszą aktywność ruchową, którą dziecko będzie rozwijać przez najbliższe lata. W ten sposób pełnią funkcję przystosowawczą, jednak kiedy są obecne po ukończeniu pierwszego roku życia negatywnie wpływają na funkcjonowanie dziecka. 

W momencie przyjścia na świat dziecko nie przejawia świadomej aktywności ruchowej, a jednak potrafi pobrać pokarm z piersi matki, czy też wykonać proste aktywności ruchowe, takie jak chwyt ręki, z czasem przemieszczanie się. Dzieje się tak właśnie dzięki odruchom pierwotnym. Odruchy pierwotne mają charakter przystosowawczy co oznacza, że są istotne w rozwoju każdego dziecka, dzięki nim możliwe są konkretne zachowania. Można również powiedzieć, że stanowią trening dla organizmu dziecka – przygotowując je do świadomego ruchu. Z czasem są one stopniowo zastępowane przez bardziej dojrzałe wzorce reakcji – odruchy posturalne, które wspierają kontrolę równowagi, postawy i ruchu.

Jeżeli odruchy pierwotne w porę nie wygasną, a odruchy posturalne nie wykształcą się do momentu, gdy dziecko osiągnie wiek szkolny, mogą negatywnie wpływać na rozwój złożonych umiejętności. Przetrwałe odruchy pierwotne mogą utrudniać rozwój i funkcjonowanie wielu funkcji, takich jak: koordynacja ruchowa, koordynacja ręka – oko, umiejętności percepcyjne, funkcjonowanie wzroku i wiele innych. Jednak przede wszystkim nie pozwalają bądź utrudniają pojawienie się konkretnych umiejętności ruchowych.

Bardzo ważne jest, by odruchy pierwotne pojawiły się w odpowiednim dla siebie czasie, spełniały swoją rolę (pozwalając na natychmiastową reakcję na nowe środowisko), a następnie powinny wygasać, czyli zanikać na rzecz odruchów dowolnych. Jeśli tak się nie stanie przetrwałe odruchy pierwotne blokują rozwój ruchów dowolnych.

Niezintegrowane odruchy pierwotne mogą być dla dziecka w wieku przedszkolnym, a później szkolnym przyczyną wielu niepowodzeń. Wśród najpopularniejszych trudności związanych m.in. z niewygaszonymi odruchami pierwotnymi są:

• dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyspraksja,
• zaburzenia koncentracji uwagi,
• nadpobudliwość, w tym ADHD,
• trudności w czytaniu i pisaniu,
• obniżona sprawność percepcji wzrokowej i słuchowej,
• dysfunkcje ruchowe i percepcyjne,
• opóźniony rozwój mowy,
• trudności artykulacyjne (wady wymowy),
• współruchy podczas pisania, rysowania (dziecko wysuwa język, oblizuje się),
• trudności z utrzymaniem równowagi,
• utrudniony rozwój manipulacji,
• problemy z motoryką małą,
• nieustalona lateralizacja,
• lęk wysokości,
• choroba lokomocyjna,
• trudności emocjonalne,
• i wiele innych…

Do odruchów pierwotnych zaliczamy: odruch Moro, odruch chwytny ręki, Asymetryczny Toniczny Odruch Szyjny – ATOS, Symetryczny Toniczny Odruch Szyjny – STOS, Toniczny Odruch Błędnikowy – TOB, Odruch Galanta, odruch chwytny stóp.

Odruchów pierwotnych jest wiele, ale tylko niektóre z nich wywierają istotny wpływ na rozwój i funkcjonowanie szkolne oraz społeczne dziecka.

Drogi rodzicu, jeśli Twoje dziecko przejawia niepokojące Cię objawy, bądź nie rozwija się prawidłowo, nie czekaj – zgłoś się do specjalisty w celu diagnostyki rozwoju odruchów pierwotnych.

Choroba tików, określana często jako Zespół Tourette’a (ZT), jest rzadkim schorzeniem i niestety wiedza o nim jest niewystarczająca, zarówno wśród społeczeństwa, jak i wśród fachowców (lekarzy, terapeutów, nauczycieli). „Niekontrolowane strumienie wulgaryzmów, plucie, wyzywanie i bicie”. Takie wyobrażenie o zespole Tourette’a popularyzują media.

Wg definicji „tiki to gwałtowne, szybkie, nawracające i nierytmiczne ruchy (tiki ruchowe) lub wokalizacje, odgłosy (tiki głosowe) o zmiennym nasileniu i częstości, pojawiające się zazwyczaj w seriach”. W medycynie tiki zaklasyfikowane są jako zaburzenie wywołane nieprawidłową czynnością części mózgu, zwanej układem pozapiramidowym, odpowiedzialną za nieświadomą kontrolę ruchu.

Tiki ruchowe i głosowe dzielą się na proste i złożone.

Tiki ruchowe proste – są wywołane skurczem pojedynczego mięśnia i dzielą się na kloniczne i toniczne. Najczęściej występujące tiki ruchowe proste to: mruganie, mrużenie, zaciskanie, wytrzeszczanie oczu, ruszanie nosem, marszczenie czoła, otwieranie ust, ściąganie warg w ryjek, wysuwanie języka z ust, grymasy śmiechu lub płaczu, unoszenie brwi, ruchy żucia, potrząsanie i ruchy głową, ruchy przypominające potakiwanie, bądź przeczenie, ruchy w obrębie szyi, wzruszanie ramionami, zaciskanie pięści, nagłe ruchy rąk, wciąganie brzucha.

Tiki ruchowe złożone – są wywołane przez wiele grup mięśniowych, zorganizowane w kolejności i skoordynowane w ruchy przypominające wykonywanie czynności dowolnych. Tiki ruchowe złożone to najczęściej: wąchanie, kucanie, podskakiwanie, podrygiwanie, klaskanie, dotykanie różnych części ciała lub przedmiotów, dotykanie innych ludzi, obsceniczne gesty, naśladowanie ruchów wykonywanych przez inne osoby, długie spojrzenie utkwione w jednym punkcie, gryzienie, wyrzucanie w górę rąk.

Co jest bardzo ważne! Ten rodzaj tików obserwowany z zewnątrz, często interpretowany jest jako zachowanie celowe, które dziecko wykonuje „specjalnie” – nic bardziej mylnego.

Tiki wokalne proste –są wynikiem przemieszczania powietrza przez nos lub usta. Wywołane są przez skurcze mięśni dróg oddechowych, krtani, jamy ustnej i nosowej, co prowadzi do powstawania niewyartykułowanych dźwięków. Najczęściej występują w postaci chrząkania, kaszlu, kichania, pociągania nosem, głośnego przełykania, wydawania gardłowych dźwięków, głośnego wdychania lub wydychania powietrza, mlaskania, pokrzykiwania, pohukiwania, pogwizdywania, piszczenia, głośnego wąchania, wzdychania, czkawki, odbijania, cmokania, szczekania, krztuszenia się, mruczenia, jęczenia.

Tiki wokalne złożone – są to najczęściej powtarzanie własnych (palilalia) lub zasłyszanych (echolalia) sylab, głosek lub słów lub wypowiadanie wulgarnych wyrazów (koprolalia).

Bohaterowie filmu „Zespół Tourette’a – fakty i mity”: Wiktor, Bartek, Kuba, Maciej i Piotrek to wyjątkowi mężczyźni, którzy zaakceptowali swoją chorobę i nauczyli się z nią żyć i o niej rozmawiać. Teraz uczą nas, jak powinniśmy się zachowywać w stosunku do osób z tikami i pokazują jak się do nich zdystansowali „zespół tourette’a to jest taki mój kolega, który żyje ze mną już od czasów przedszkola”, „ta choroba mi towarzyszy ale nie przesłania mi życia. To taki dar”.

film dostępny na https://www.youtube.com/watch?v=Txj0LJxAtn8

Autorzy książki „Oswoić tiki. Praktyczny poradnik o zespole Tourette’a” określają tą chorobę jako „chorobę samotności”, która dotykając najczęściej bardzo młodych ludzi „niesie z sobą nie tylko cierpienie fizyczne, ale przede wszystkim wyzwala wachlarz problemów emocjonalnych i socjalizacyjnych, na tyle trudnych, a wręcz przytłaczających, iż często prowadzą one do wymuszonej lub dobrowolnie wybranej izolacji¹”. Dlatego tak bardzo ważne jest szerzenie wiedzy społeczeństwa i fachowców na temat tego schorzenia. Istniejące od 1997 r. Polskie Stowarzyszenie Syndrom Tourette’a wspiera osoby cierpiące na zespół Tourette’a i ich rodziny poprzez ułatwianie wzajemnych kontaktów oraz poprzez upowszechnianie wiedzy na temat tego schorzenia i możliwościach terapii.

Trochę faktów:

– Zespół Tourette’a jest to wrodzone, przewlekłe zaburzenie neurologiczne, które charakteryzuje się występowaniem tików ruchowych i głosowych – tą chorobą nie można się zarazić,

– tiki mają charakter mimowolny – tiki nie są zależne od woli!

– choroba tikowa najczęściej ujawnia się w dzieciństwie, ok. 7 r.ż.,

– schorzeniem tym dotkniętych jest ok. 1% populacji,

– tiki pojawiają się zarówno u dziewczyn, jak i u chłopców, jednak częściej występują u chłopców,

– osoby chorujące na zespół tourette’a mają takie same zdolności psychointelektualne jak ludzie zdrowi,

– osoby z zespołem tourette’a nie stanowią żadnego zagrożenia dla otoczenia, a pojawiające się u nich tiki mają charakter mimowolny i nie mają na celu krzywdzenie innych ludzi,

– jak dotąd nie wynaleziono środka, który prowadziłby do wyleczenia zespołu tourette’a, jednak można skutecznie łagodzić jego objawy.

WAŻNE! Tiki są zaburzeniem o podłożu neurologicznym, a nie psychologicznym! Stres sam w sobie nie jest przyczyną ich występowania, jednak może uaktywnić chorobę u pacjentów z biologicznymi predyspozycjami lub zaostrzyć już istniejące objawy. Do czynników predysponujących do pojawienia się tików wymienia się czynniki genetyczne, niekorzystne czynniki środowiskowe w czasie ciąży i w okresie okołoporodowym oraz w niektórych przypadkach infekcje paciorkowcowe. Potoczne utożsamianie tików z napięciem nerwowym jest niepoprawne, gdyż za główną przyczynę powstawanie tików uważa się nieprawidłowości połączeń osi jądra podstawy – wzgórze – kora i zaburzenia neuroprzewodnictwa.

„Poznaj, bądź wyrozumiały i zaakceptuj!”.

pragnę poinformować, iż ruszyły zapisy na Trening Umiejętności Społecznych (TUS).

Trening ten przeznaczony jest głównie dla dzieci mających trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu kontaktów społecznych, dzieci nieśmiałych, dzieci z diagnozą autyzmu, Zespołu Aspergera, ADHD, dzieci agresywnych, itp.

W ramach prowadzonych zajęć ćwiczone są takie umiejętności, jak:

• komunikacja (umiejętność słuchania i reagowania na wypowiedzi innych, kontrola tonu głosu, prowadzenie dialogu, pytania zwrotne);
• umiejętności prospołeczne (kontakt wzrokowy, prawidłowy dystans, mimika, postawa ciała);
• emocje (rozpoznawania i nazywanie swoich uczuć, umiejętność stopniowania uczuć);
• radzenie sobie z trudnymi sytuacjami (reagowanie na zaczepki, podpuszczanie, poszukiwania pomocy i wsparcia);
• umiejętności planowania (planowanie wspólnej pracy, przygotowanie do zajęć, podejmowanie decyzji oraz osiąganie kompromisów);
• budowanie tożsamości (mocne i słabe strony, akceptowanie swojej choroby).

Zajęcia odbywają się w niewielkich grupach, liczących zwykle 3 – 6 osób. Każde zajęcia przebiegają wg ustalonego ramowego planu, co dodatkowo wpływa na zmniejszenie lęku wśród uczestników treningu. Podczas zajęć uczymy się poprzez modelowanie oraz odgrywanie scenek (możliwość obejrzenia prawidłowej sytuacji społecznej i odegranie jej w parach). Podczas treningu duży nacisk kładę na materiały wizualne, które ułatwiają uczestnikom TUS wrócenie do omawianych umiejętności i ich utrwalenie (po każdych zajęciach uczestnicy otrzymują materiały obrazkowe dotyczące aktualnych zajęć, które wpinają do segregatora TUS).

Zapisów na Trening Umiejętności Społecznych można dokonywać pod nr telefonu: 693 804 325.
Uczestnictwo dziecka na zajęciach grupowych poprzedzone jest jednorazową, obowiązkową konsultacją z rodzicem, bądź opiekunem.

Serdecznie zapraszam!

Jak wynika z badań wiedza społeczeństwa na temat WZW C jest wciąż niewielka. Polacy nie potrafią rozróżniać typów wirusowego zapalenia wątroby, mylą WZW typu C z innymi typami, takimi jak WZW typu A i WZW typu B, bądź też utożsamiają chorobę z jej objawem – żółtaczką, która praktycznie nigdy nie pojawia się w przypadku zakażenia wirusem wątroby typu C. Nie jesteśmy świadomi zagrożenia, jakie niesie ze sobą HCV, brakuje nam wiedzy na temat przenoszenia się wirusa oraz nie wiemy w jakich sytuacjach może dojść do zakażenia. Co więcej często wydaje nam się – co jest oczywiście błędem – że istnieje szczepionka przeciwko WZW typu C, co w większości przypadków prowadzi do zaniechania wszelkim środkom ostrożności. Ponadto (o zgrozo!) nie wykonujemy testów na obecność HCV, sądząc, że nas ten problem nie dotyczy. Czy faktycznie NAS to nie dotyczy? Co należy wiedzieć o chorobie, by skutecznie się przed nią bronić?

Niestety badania dotyczące WZW są zatrważające. Na całym świecie 400 mln. ludzi jest zakażonym wirusem zapalenia wątroby, z czego aż 95% nie zdaje sobie z tego sprawy! Każdego dnia z powodu WZW umiera blisko 4 000 ludzi. Dlatego bardzo ważne jest szerzenie wiedzy społeczeństwa na temat tej choroby. Obchodzony 28 lipca Międzynarodowy Dzień Wirusowego Zapalenia Wątroby jest doskonałą okazją do refleksji na temat swojego zdrowia i mam nadzieję, że wielu z nas skłoni do zrobienia testu z krwi na obecność tego wirusa. Jest to niezwykle istotne, gdyż WZW działa w ukryciu i w początkowej fazie choroby nie daje żadnych objawów zewnętrznych. Wczesne wykrycie choroby to większa szansa na wyleczenie.

Poniżej przedstawiam krótką charakterystykę poszczególnych typów wirusa WZW.

Wirusowe Zapalenia Wątroby typu A

WZW typu A – inaczej „żółtaczka pokarmowa”, wyleczalny i rzadko spotykany. Jest zaraźliwą infekcją wątroby spowodowaną przez wirusa zapalenia wątroby typu A (HAV). Wysokie temperatury oraz wilgotność powietrza sprzyjają rozmnażaniu się wirusa, dlatego najczęściej do zakażenia tym wirusem dochodzi podczas tropikalnej wycieczki. Wirus WZW typu A przenosi się droga pokarmową (najczęściej poprzez spożycie wody zakażonej HAV oraz żywności umytej w zakażonej wodzie).

Do osób najbardziej narażonych na zakażenie WZW typu A są pracownicy oczyszczalni ścieków i inni mający kontakt z nieczystościami oraz pracownicy służby zdrowia, żłobków, przedszkoli i wojska.

Śmiertelność WZW A jest niska i wynosi 0,6 – 2,1 %, łagodne jego przypadki nie wymagają leczenia.

U dzieci zwykle przebiega bezobjawowo, osoby dorosłe chorują pełnoobjawowo (ryzyko ciężkiego przebiegu WZW typu A wzrasta wraz z wiekiem).

Objawy WZW typu A:

• złe samopoczucie i osłabienie,
• senność,
• nudności, wymioty,
• bóle głowy,
• bóle w okolicy wątroby,
• ból brzucha, mięśni i stawów,
• świąd skóry,
• ciemniejsze zabarwienie moczu i odbarwiony stolec.

Jak chronić się przed tym wirusem? Szczepienia ochronne przyjmowane cyklicznie w dwóch dawkach są najskuteczniejszym sposobem zapobiegania WZW typu A (chronią przed żółtaczką typu A przez całe życie). Przestrzeganie higieny, w tym częste mycie rąk pomoże nam uchronić się przed tym wirusem.

Wirusowe Zapalenia Wątroby typu B

WZW typu B – inaczej żółtaczka wszczepienna. Jest to poważna infekcja spowodowana przez wirusa wątroby typu B (HBV). Jeżeli trwa dłużej niż sześć miesięcy, przechodzi w postać przewlekłą, która zwiększa ryzyko rozwoju niewydolności wątroby, raka wątroby czy marskości wątroby. Do zakażenia tym wirusem prowadzą trzy drogi: krwiopochodna (najczęściej), płciowa (kontakty seksualne) i okołoporodowa (chora matka zakaża swoje dziecko). Do zakażenia tym wirusem może dojść m.in. w szpitalu i innych placówkach medycznych, u fryzjera, u kosmetyczki, przy wykonywaniu tatuażu, czy też podczas akupunktury.

Objawy zwiastunowe WZW typu B nie są charakterystyczne i przypominają postać grypy:

• gorączka,
• bóle kostno – stawowo – mięśniowe,
• biegunka,
• uczucie osłabienia i zwiększonej męczliwości,
• brak łaknienia,
• bóle brzucha.

Objawy zaawansowanej postaci choroby:

• żółtaczka,
• jasny, odbarwiony stolec,
• ból w prawym podżebrzu,
• mocz o barwie piwa,
• powiększenie wątroby oraz śledziony.

Jak się uchronić przed tym wirusem? Szczepionki, które stosuje się w najmłodszych latach i powtarza cyklicznie są najskuteczniejszym i w sumie jedynym sposobem na skuteczne uchronienie się przed zakażeniem.

Wirusowe Zapalenia Wątroby typu C

WZW typu C – spowodowany przez wirusa HCV, uważany za jedną z najbardziej poważnych chorób wirusowych. Nazywany „cichym zabójcą”, ponieważ nie daje żadnych objawów i z reguły rozpoznawany jest w momencie pojawienia się uszkodzenia wątroby (najczęściej wykrywane podczas rutynowych badań), przez co często nosiciele nieświadomie zarażają swoich bliskich. Przypuszcza się, że wirus HCV odpowiedzialny za pojawienie się WZW tkwi w co czwartym z nas!

Do zakażenia tym wirusem dochodzi najczęściej poprzez kontakt z krwią osoby zakażonej. Wirus może przenosić się m.in. podczas zabiegów medycznych, przy robieniu tatuażu, czy też poprzez wstrzykiwanie narkotyków. Duże ryzyko zakażenia HCV stanowią placówki służby zdrowia, które nie przestrzegają zasad sterylizacji instrumentów. Wbrew powszechnej opinii wirus HCV nie jest zaliczany do przenoszonych drogą płciową, jednak ryzyko zakażenia podczas uprawiania seksu istnieje ze względu na możliwość uszkodzenia naskórka i/lub błony śluzowej narządów rodnych.

Objawy HCV zazwyczaj nie występują, przez to wirus nazywany jest „cichą epidemią”. Ok. 1/3 zarażonych tym wirusem odczuwa zmęczenie, trudności z koncentracją uwagi, niepokój, swędzenie skóry, bóle stawowo – mięśniowe, depresję. U innych wirus ten może rozwijać się przez kilkanaście, kilkadziesiąt lat nie dając żadnych objawów.

Dość często osoby zakażone tym wirusem dowiadują się o tym po latach, gdy dochodzi do uszkodzenia wątroby. Wówczas objawy będące następstwem postępującej choroby mogą obejmować:

• częste krwawienia i zasinienia,
• swędzenie skóry,
• wodobrzusze – gromadzenie się płynu w jamie brzusznej,
• obrzęk nóg,
• utrata masy ciała,
• senność,
• encefalopatia wątrobowa – zaburzenia mowy.

Całkowite wyleczenia HCV jest bardzo trudne, jednak wczesne rozpoznanie zwiększa szansę całkowitego wyleczenia. Nie podjęcie leczenia może doprowadzić do groźnych powikłań, m.in. do marskości, czy też raka wątroby.

Niezwykle ogromne znaczenie ma szerzenie świadomości społeczeństwa na temat wirusa HCV. Niestety nie każdy z nas zdaje sobie sprawę, że wizyta u kosmetyczki, która nie nosi rękawiczek może stwarzać wielkie ryzyko zakażenia wirusem. Również wykonywanie tatuażu w nieznanym studio może doprowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Istotne staje się pogłębianie wiedzy na temat możliwości diagnostycznych w celu wczesnego wykrywania zakażenia wirusem.

Co ważne, wirus HCV nie przenosi się poprzez:

• kichanie i kaszel,
• przytulanie się,
• korzystanie z tej samej toalety, wanny, prysznica,
• spożywanie żywności przygotowanej przez osobę zakażoną wirusem,
• trzymanie się za ręce,
• pływanie w tym samym zbiorniku,
• zabawę, sport,

dlatego też nie powinniśmy się bać i nie powinniśmy dyskryminować osób zakażonych tym wirusem.

Poszukuję dzieci i młodzieży mieszkających na wsi i spełniających kryteria wiekowe na bezpłatne badanie rozwoju testem IDS-2.

Badanie polega głównie na fajnej zabawie (dziecko rozwiązuje testy, maluje, odpowiada na pytania, układa klocki, dopasowuje). Badanie to sprawdza m.in. zdolności rozumowania, wnioskowania, zapamiętywania i koncentracji uwagi.

Całe badanie trwa kilka godzin (oczywiście z przerwami dostosowanymi do dziecka). Podczas trwania badania dziecko jest pod opiekom psychologa, co dla rodzica jest okazją na spędzenie czasu wolnego.

Jest to świetna okazja dla rodziców na otrzymanie bezpłatnej informacji zwrotnej na temat zachowania dziecka podczas sytuacji testowej, motywacji do zadań i wytrwałości.

Każda badana osoba otrzyma upominek gratis!

Jeśli Twoje dziecko spełnia kryteria, bądź znasz osobę spełniającą kryteria proszę o kontakt, tel.: 693 804 325

Istnieje możliwość przeprowadzenia testu w domu dziecka, bądź w gabinecie.

Badania te są prowadzone dzięki współpracy z Pracownią Testów Psychologicznych w Warszawie i ma na celu opracowanie norm do nowego testu rozwoju IDS-2.

W dużym skrócie TUS są to grupowe zajęcia dla dzieci i młodzieży mające na celu poprawę funkcjonowania w sytuacjach społecznych poprzez zmianę zachowań niepożądanych na zachowania akceptowane społecznie.

Trening ten skierowany jest m.in. do dzieci z diagnozą Zespołu Aspergera, autyzmu, ADHD, agresywnych, nieśmiałych, mających trudności w nawiązywaniu i utrzymywaniu relacji rówieśniczych, przestrzeganiem norm społecznych, adaptacją do nowej sytuacji.

Zajęcia prowadzone są w niewielkich grupach liczących zwykle od 3 do 6 osób. Każde zajęcia przebiegają według ustalonego wcześniej ramowego planu. Zaplanowana wcześniej struktura zajęć zmniejsza lęk u uczestników treningu oraz daje możliwość samodzielnego przygotowania poszczególnych elementów zajęć – na zajęciach nie dzieje się nic, co nie zostało wcześniej omówione. Podczas zajęć uczymy się m.in. poprzez modelowania (oglądanie prawidłowego rozwiązania danego problemu / sytuacji) oraz poprzez odgrywanie scenek (uczestnicy odgrywają wcześniej zaplanowane scenki, podczas których mogą przećwiczyć konkretne zwroty, gesty i zachowania). Podczas treningu duży nacisk kładę również na materiały wizualne, które ułatwiają uczestnikom wrócenie do omawianych umiejętności oraz lepsze zrozumienie tematu zajęć (po każdych zajęciach uczestnicy treningu otrzymują materiały obrazkowe dotyczące aktualnych zajęć). Po każdym spotkaniu omawiam z rodzicami przebieg treningu.

Podczas TUS ćwiczone są takie umiejętności:

• umiejętności prospołeczne (kontakt wzrokowy, prawidłowy dystans, mimika, postawa ciała);

• komunikacja (umiejętność słuchania i reagowania na wypowiedzi innych, kontrola tonu głosu, prowadzenie dialogu, pytania zwrotne);

• emocje (rozpoznawania i nazywanie swoich uczuć, umiejętność stopniowania uczuć);

• radzenie sobie z trudnymi sytuacjami (reagowanie na zaczepki, podpuszczanie, poszukiwania pomocy i wsparcia);

• umiejętności planowania (planowanie wspólnej pracy, przygotowanie do zajęć, podejmowanie decyzji oraz osiąganie kompromisów);

• budowanie tożsamości (mocne i słabe strony, akceptowanie swojej choroby).

Nabór do grupy trwa przez cały rok. Dzieci dopasowywane są do grup wiekowo i pod kątem możliwości poznawczych. Dokładne godziny i terminy zajęć podane zostaną po zakończeniu zapisów i utworzeniu grupy (do utworzenia grupy potrzebne są min. 3 osoby). 

Często pytacie mnie o to w pierwszej rozmowie telefonicznej podczas umawiania wizyty. Zawsze odpowiadam: prawdę. Oczywiście ta prawda powinna być indywidualnie dostosowana do wieku dziecka i przekazana prostym i zrozumiałym językiem.

Czego unikać?

– nigdy nie strasz swojego dziecka psychologiem –„jak będziesz niegrzeczny to pójdziemy do psychologa!” często słyszę to zdanie na korytarzu szkolnym. W głowie dziecka tworzy się wówczas następujący schemat poznawczy: skoro rodzic za karę wysyła mnie do psychologa, to psycholog musi być naprawdę straszną osobą. Skoro jest to ktoś naprawdę straszny, to należy się go bać!

– nie staraj się zbyt przesadnie uprzyjemniać tej wizyty – „nie bój się, pani nie zrobi ci nic złego”. Pewnie, że nie! Tylko taki przekaz dziecko może zrozumieć na opak – „aha! Skoro rodzice uprzedzają mnie to ta pani mogłaby mi zrobić krzywdę”. Co wzbudza w nim lęk i nieufność.

Co zatem powiedzieć dziecku o pierwszej wizycie?

1. Jeśli dziecko jest małe – powiedź, że pójdziecie do pani, która ma dużo zabawek i chciałaby się z tobą pobawić, żeby cię trochę poznać.

2. Jeśli dziecko jest trochę starsze – możesz odwołać się do problemu z którym sobie nie radzicie, np. pójdziemy do pani, która pomogła już wielu dzieciom, które siusiały w nocy. Pani ta zna fajne sposoby, o których ja nie wiem, a pomogą ci przespać suchą noc.

Dość często dzieci zapytane, dlaczego do mnie przyszły odpowiadają „bo byłem niegrzeczny”. Istotne jest tłumaczenie dzieciom, gdzie i w jakim celu się udają. Wyjaśniając im daną sytuację i opowiadając co się będzie działo na takich spotkaniach (pani trochę się z tobą pobawi, trochę porozmawia, może poprosi cię abyś coś namalował) zmniejszamy w ten sposób poczucie lęku i tym samym budujemy poczucie bezpieczeństwa dziecka.

Często pierwsza wizyta u psychologa wywołuje obawy. Pojawiają się pytania co takiego będzie się na niej działo? Wielu wizyta u psychologa kojarzy się ze skórzaną wersalką zwaną „kozetką” i intymnymi zwierzeniami. Nic bardziej mylnego! Taki obraz wizyty u specjalisty wykreowały filmy i seriale. W życiu wygląda to zupełnie inaczej. Często „kozetka” zastąpiona jest wygodnym krzesełkiem i biurkiem przy którym prowadzone są rozmowy, bądź miękkim dywanem lub malutkim stoliczkiem w przypadku mniejszych pacjentów. Pierwsza wizyta w gabinecie może przebiegać różnie, jej przebieg zależny jest od problemu z jakim się borykamy.

Jeśli problem dotyczy dziecka to na pierwszą wizytę zwykle umawiam się tylko z rodzicami, bądź opiekunami dziecka. Wizyta ta ma na celu zebranie wywiadu na temat rozwoju dziecka. Fajnie, jak na pierwszej wizycie obecna jest mama, gdyż często padają pytania dotyczące przebiegu ciąży, porodu (istotne w przypadku zaburzeń rozwojowych). Pierwsza wizyta jest to również czas, w którym rodzice przedstawiają dany problem, opisują sytuacje, w których się pojawia / nasila. Jest to również moment dla mnie na zapoznanie się z oczekiwaniami rodziców dotyczącymi terapii. Już na pierwszej wizycie staram się przedstawić rodzicom wstępny plan pracy na najbliższe spotkanie z dzieckiem.

Podczas pierwszego spotkania z dzieckiem jest dużo zabawy (nie zapominajmy, że to zabawa jest najprzyjemniejszą i zarazem bardzo skuteczną metodą terapii). Często podczas pierwszej wizyty rysujemy i dużo rozmawiamy. Oczywiście wszystko uzależnione jest od wieku i możliwości poznawczych dziecka. Jeśli dziecko jest niemówiące skupiam się przede wszystkim na sprawdzeniu rozumienia mowy i wykonywaniu poleceń. Bardzo ważnym narzędziem w pracy psychologa jest również obserwacja. Często pozwalam dziecku na swobodną zabawę w gabinecie sprawdzając w ten sposób jego relacje z rodzicami, sposób zaspokajania potrzeb, motorykę mała i dużą i wiele innych rzeczy możliwych do zaobserwowania. W przypadku dzieci komunikujących się za pomocą mowy werbalnej podczas zabawy sprawdzam również rozumienie mowy, dojrzałość emocjonalną i interakcje społeczne. Kolejne wizyty w gabinecie są starannie planowane wg indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka. Niezmiennie wciąż uczymy się nowych rzeczy poprzez zabawę.

Jeśli chodzi o starszych pacjentów gabinetu (nastolatki i osoby dorosłe) z wiadomych względów odchodzę od zabawy i skupiam się głównie na rozmowach. W tym przypadku pierwsze spotkanie ma charakter konsultacji, podczas których poznaję problem oraz kontekst sytuacyjny. Zadaję wówczas pytania dotyczące życia rodzinnego, pracy i innych dziedzin życia. Pytam również o oczekiwania odnośnie terapii, by jak najlepiej dobrać formę pomocy. Pierwsze spotkanie służy również omówieniu relacji pacjent – terapeuta, zasad obowiązujących podczas kolejnych spotkań, ustaleniu czasu trwania (zazwyczaj jest to 50 min.) i częstotliwości spotkań. 

]]> http://psycholog-wielun.pl/kiedy-udac-sie-z-dzieckiem-do-psychologa/ Sun, 10 Jul 2016 10:27:49 +0000 http://psycholog-wielun.pl/?p=55 Read More...]]> Kiedy udać się z dzieckiem do psychologa?

Niezmiernie cieszy mnie fakt, że wizyta u psychologa przestaje być powodem do wstydu. Zawód psychologa zaczyna być taktowny jak każdy inny. Kiedy boli nas ząb – udajemy się do dentysty, kiedy mamy problem ze wzrokiem udajemy się do okulisty. Dlaczego zatem nie udać się do psychologa, kiedy nie radzimy sobie z zachowaniem swojego dziecka?

Na szczęście coraz częściej spotykam się z pozytywnymi opiniami innych ludzi dotyczącymi wizyt u psychologa. Coraz mniej rodziców traktuje ją jako swoją porażkę (skoro muszę iść z dzieckiem do psychologa, oznacza to, że jestem złym rodzicem). Coraz więcej rodziców wie, że w ten sposób może pomóc swojej pociesze i to robi.

Bardzo cieszy mnie fakt, że trafiają do mnie rodzice w różnym wieku i z różnych środowisk (mieszkający na wsi i w mieście), co oznacza, że świadomość ludzi w zakresie świadczonych usług psychologicznych jest coraz większa i przestaje być tematem tabu.

Kiedy zatem udać się do psychologa po pomoc? Nie ma określonego wieku, kiedy powinniśmy udać się z dzieckiem do psychologa. Istnieją jednak symptomy, które powinny nas rodziców / opiekunów zaniepokoić i skłonić do pierwszej wizyty. Na co zwrócić szczególną uwagę? Kiedy nasze dziecko miewa objawy nerwicowe: tiki, jąkanie, moczenie nocne, niezdiagnozowane częste bóle brzucha – wizyta staje się dość oczywiste. Nie powinniśmy również lekceważyć, takich objawów jak: dziecko bardzo często miewa napady złości, agresji, płaczu, miewa lęki, staje się zamknięte w sobie i wycofane z kontaktów społecznych, jego rozwój znacznie odbiega od rozwoju rówieśników, sprawia kłopoty wychowawcze, dziwnie się zachowuje, budzi się w nocy, ma problem z zasypianiem, przestało jeść, bądź ma wilczy apetyt.

Warto również zaczerpnąć konsultacji psychologicznych, gdy dziecko było świadkiem lub brało udział w jakiejś katastrofie (pożar, wypadek samochodowy, powódź), było krzywdzone fizycznie lub psychiczne, pochodzi z rodziny alkoholowej, przeżyło śmierć bliskiej osoby, przeżywa rozwód lub rozstanie rodziców.

Powodów do odbycia pierwszej wizyty u psychologa jest naprawdę wiele. Wymienione przeze mnie są tylko ich niewielką częścią. Należy pamiętać, że każde dziecko jest inne, rozwój każdego dziecka przebiega w sposób indywidualny i wymaga indywidualnego podejścia. W miarę szybko podjęta interwencja może uchronić dzieci przed pojawieniem się różnego rodzaju zaburzeń w wieku dorastania i w wieku młodzieńczym. Dlatego bardzo ważne jest, żeby obserwować swoją pociechę – bo to Wy drodzy Rodzice – jesteście specjalistami waszego dziecka, a my psychologowie możemy Wam tylko pomagać, towarzysząc w ich wychowywaniu.